'Ik ben er voor de kwetsbare groepen'
Juan Seleky uit Breda
Sinds de lintjesregen op maandag 26 april 2021 Ridder in de Orde van Oranje-Nassau
“Het doet me veel, het idee dat het dit jaar 70 jaar geleden is dat de eerste Molukkers naar Nederland kwamen. Ik heb vroeger samen met de journalist Tessel Pollmann artikelen en twee boeken geschreven over Molukkers in Nederland. Vorig jaar publiceerde het CBS een onderzoek waaruit blijkt dat de positie van Molukkers in Nederland in al die tijd nauwelijks is verbeterd. Dat heeft me verbaasd. Ik heb veel ideeën en plannen om dat te veranderen en ik probeer een draadje te vinden om dat politiek te adresseren.”
Betekenis aan mijn leven
“Ik heb tot mijn pensioen gewerkt als beleidsadviseur bij de gemeente Breda. Ik hield me bezig met vergrijzing: hoe kun je ervoor zorgen dat ouderen zo lang mogelijk zelfstandig kunnen blijven wonen? Zo ben ik ook als vrijwilliger betrokken geraakt bij organisaties die zich inzetten voor oudere migranten. Zij hebben over het algemeen dezelfde problemen als andere ouderen, maar zij worden vaak dubbel zo hard getroffen omdat de Nederlandse overheid ze niet altijd weet te vinden. De meeste ouderen kunnen zich gelukkig goed redden; ik ben er voor de kwetsbare groepen.”
“Ik ben van meerwaarde voor die organisaties omdat ik de weg weet te vinden binnen de overheid. De uitdaging is om netwerken op te bouwen waarmee je samen met lokale vrijwilligers successen kunt behalen. Zoals een aparte afdeling voor Molukse ouderen in een verpleeghuis in Assen. Dat werd zo’n succes dat het initiatief wordt uitgebreid. Of projecten voor Molukse ouderen in Gennep en Lunteren waarvoor de financiering werd teruggedraaid: door andere organisaties erbij te betrekken konden die projecten toch blijven bestaan. En dat straalt af: vrijwilligers voelen zich aangemoedigd. Zelf heb ik er ook wat aan: het geeft betekenis aan mijn leven en het houdt me scherp.”
Een gevoel van nederigheid
“Ik ben toch redelijk alert maar ik heb het niet doorgehad dat ik een lintje ging krijgen. Toen de burgemeester aanbelde, dacht ik dat hij kwam voor het 25-jarig jubileum van de Landelijke Stichting Molukse Ouderen. Ik dacht: dan kan ik hem direct aanspreken over de plannen voor 70 jaar Molukkers in Nederland. Maar hij kwam dus voor iets anders. Mijn kinderen hadden zich verstopt bij de buren en ik zag iedereen glunderen omdat ik compleet verrast was. Het gaf me een gevoel van nederigheid. Ik ben nog van plan om de mensen die daar zo hun best voor hebben gedaan persoonlijk te bedanken.”