‘Iets voor een ander betekenen is het mooiste dat er is’

Vakbond en kerk

“Als er iets moet gebeuren, dan sta ik op. En ik ken veel mensen. Volgens mij ben ik daarom in 1985 gevraagd voor het bestuur van de afdeling Sneek van de Abvakabo. En in 1990 vroeg de pastoor mij om secretaris te worden van het parochiebestuur. Ik had nooit gedacht dat ik dat in mijn mars had.”

Blanke mama

“Later werkte ik voor het Asielzoekerscentrum. Daar zorgde ik voor alleenstaande minderjarige asielzoekers. Werk en vrijwilligerswerk liepen in elkaar over. Op zaterdag ging ik kijken naar voetbal of hielp ik met een verhuizing, en een gelovige nam ik op zondag mee naar de kerk. Ik heb nog steeds contact met mensen die ik toen heb geholpen. Ze zien me als hun blanke mama.”

“Ik hielp twee jaar mee met een voetbalkamp voor kinderen met een beperking. Van het een kwam het ander en zo werd ik scheepsmaatje in een project van de kerk voor mensen met een verstandelijke beperking. Telkens als ik iets doe voor mijn maatje, is hij blij en ik word er zelf ook weer vrolijk van. Wat je een ander geeft, krijg je misschien wel dubbel zo hard terug.”

“Nu ben ik ook vrijwilliger bij de Bonifatiuscantorij en voorzitter van de Vrienden van het Bonifatiushuis, de plek waar ik werkte toen alles begon en waar ik mijn man heb ontmoet. Hoe mooi dat alles op z’n plaats valt: ik noem dat een wonder!”

Niks in de gaten

“Iemand moet goed zijn best doen als ze iets geheim voor me willen houden. Maar ik had helemaal niks in de gaten, ook niet toen de burgemeester aanbelde en de kinderen voor het raam verschenen. Toen ik hoorde dat ik een Koninklijke onderscheiding zou krijgen, brak ik. Ik ben ontzettend dankbaar, maar het is eigenlijk een beetje te veel eer. Iets voor een ander betekenen is al het mooiste dat er is.”